Μια φορά κι έναν καιρό, στο χωριό Πεταλίδι, ζούσε ένας άντρας που τον έλεγαν Θανάση. Γύρω στο 1930, αυτός ο άντρας αποφάσισε μαζί με τον αδερφό του να ανοίξουν το πρώτο μίνι μάρκετ του χωριού. Φυσικά, ένα μίνι μάρκετ εκείνης της εποχής δεν θύμιζε καθόλου τα σημερινά μίνι μάρκετ του 2025. Άλλωστε ποιο μίνι μάρκετ σήμερα έχει δικό του μόλο που οδηγεί κατευθείαν στη θάλασσα; Σε αυτό το μικρό μαγαζί, οι χωριανοί μπορούσαν να βρουν τα πάντα από ξερά σύκα και σταφίδες μέχρι βίδες για τεχνικές δουλειές. Σχεδόν κάθε μέρα, καΐκια μαζεύονταν στο τέλος του μόλου, περιμένοντας το βαγονέτο να έρθει και να ξεφορτώσει τα σύκα και τις σταφίδες. Ακόμα και σήμερα, οι ξύλινες πόρτες απέναντι από τον παλιό μόλο στέκουν σιωπηλοί μάρτυρες της διαδρομής του βαγονέτου. Αυτός ο μόλος χτίστηκε τέσσερις γενιές πριν από εμένα, και ο άνθρωπος που τον δημιούργησε έτυχε να είναι ο προπάππους μου. Σύμφωνα με τις διηγήσεις της οικογένειας, αιχμαλωτίστηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και από τότε δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς. Και κάπου εκεί αρχίζω να αναρωτιέμαι: ποια είναι άραγε η πραγματική αξία αυτών των πετρών του ξεχασμένου μόλου; Αυτή η ερώτηση με οδηγεί σε μια σκέψη: Οι άνθρωποι χάνονται, αλλά οι πέτρες ακόμα κι όταν φθείρονται από τον χρόνο έχουν τη δύναμη να ξαναφέρνουν στη μνήμη μας τα ίχνη και τις ιστορίες αυτών που πέρασαν πριν από εμάς. Κι αν αυτές οι πέτρες φέρουν και κάποια αρχαιολογική σφραγίδα, ίσως να αξίζουν ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό και φροντίδα από εμάς. Παρόλα αυτά, είναι πάντα δική μας επιλογή τι θέλουμε να σφραγίσουμε ζωντανό στη μνήμη μας και τι να αφήσουμε να ξεχαστεί.

Γαβριηλία Μαργέλη

Όσο ζούσα στην Ρώμη, ήθελα να πάω σε όσα περισσότερα μουσεία της Ιταλικής χερσονήσου μπορούσα. Ένα έκθεμα που με εντυπωσιάζει πάντα και το συνάντησα πολλές φορές σε μουσεία που επισκέφτηκα, είναι οι Αναγεννησιακοί χάρτες. Λένε ότι οι χάρτες χρησιμοποιούνται για να καθοδηγούν τους ανθρώπους. Οι Αναγεννησιακοί χάρτες όμως έχουν κάτι παραπάνω από αυτό. Τα σύμβολα, τα σχέδια και οι γεωγραφικές τους απεικονίσεις λειτουργούν σαν γρίφος για να ανακαλύψεις τους πολιτισμούς της εποχής. Και αυτό είναι κάτι που ήθελα να ανακαλύψω όσο βρισκόμουν στην Ρώμη. Να ανακαλύψω έναν πολιτισμό πέρα από αυτόν που οι τουρίστες καταλάθος μου προωθούσαν. Βάφτισα τον εαυτό μου εξερευνήτρια και πήρα τα τρένα για τα χωριουδάκια γύρω από την Ρώμη. Η εξερεύνηση με φίλους είναι πάντα πιο διασκεδαστική. Έτσι αβίαστα κάναμε στέκι ένα χωριουδάκι έξω από την Ρώμη. Εκεί βρήκα αυτό που αναζητούσα. Ένα παραδοσιακό κρασί, ένα παραδοσιακό φαγητό και πολλούς ντόπιους Ιταλιάνους που με καλωσόριζαν στον τόπο τους. Το καλωσόρισμα είναι πολύ σημαντικό. Όταν έχεις αληθινή αγάπη για τον τόπο σου θέλεις να ανοίξεις το σπίτι σου με τον καλύτερο τρόπο. Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσω για τον τόπο μου αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι όλοι οι χάρτες όσο μακριά κι αν με ταξιδέψουν, με καθοδηγούν πάλι σπίτι μου. Τα Moorea Country Houses είναι το σπίτι το δικό μου αλλά και όσων εξερευνητών αγαπάνε να ανακαλύπτουν χωριουδάκια με παραδοσιακό ύφος. Δεν μιλάω για τις παραδοσιακές αντίκες του παππού και της γιαγιάς αλλά για εκείνο το καλωσόρισμα που παραδίδεται μαζί με ένα σύνολο πολιτιστικών αξιών. Αυτή είναι άλλωστε και η σημασία της παράδοσης. Και αυτή είναι και η χαρά της εξερεύνησης.

Γαβριηλία Μαργέλη

When I was living in Rome, I made it my mission to visit as many museums across the Italian peninsula as I could. One exhibit that always fascinated me and that I kept encountering was the Renaissance maps. They say that maps are made to guide people, but Renaissance maps offer something more. Their symbols, drawings, and geographic details work almost like riddles, helping you uncover the civilizations of that era. And that’s exactly what I wanted to do while living in Rome to discover a culture beyond the one that tourists accidentally led me toward. I named myself an explorer, and I took trains to the small villages surrounding the city. Exploring with friends is always more fun, and before long, we had made one little village outside Rome our favorite meeting place. That’s where I found what I had been searching for: traditional wine, authentic local food, and warm- hearted Italians who welcomed us to their home. That welcome means everything. When you truly love your homeland, you want to open your door to others in the very best way. I don’t need to say much about my own hometown. What I do know is that no matter how far my maps took me, they always guided me back home. Moorea Country Houses is my home but also the home of anyone who loves to explore charming little villages with an authentic spirit. I’m not talking about the old antiques you might find in a grandparent’s attic. I’m talking about the kind of welcome that comes hand in hand with a whole set of cultural values. That’s what tradition really is. And that’s the real joy of exploration.

Gabriella Margeli

Θυμάμαι από μικρή μια Μουριά να δημιουργεί ίσκιο στην αυλή του σπιτιού μας στο χωριό. Μια Μουριά που ο κορμός της δεν αγκαλιάζεται άμα δεν ενωθούν πολλά ανοιχτά χέρια μαζί. Οι ρίζες της είναι βαθιά χωμένες κάτω από την άσφαλτο και τα φύλλα της είναι τόσα πολλά και πράσινα που οι περαστικοί ξαποστάζουν πάντα δίπλα της το καλοκαίρι για να ανακουφιστούν από την ζέστη. Η Μουριά αυτή βρίσκεται κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου και όλα τα αυτοκίνητα θέλουν να εκμεταλλευτούν τον ίσκιο της για να τα βρουν οι οδηγοί τους φρέσκα μέσα στην δροσιά, ε και με λίγα μούρα στο παρμπρίζ, μετά το θαλασσινό τους μπάνιο. Δεν ξέρω πολλά για την ιστορία αυτής της Μουριάς. Αυτά που ξέρω όμως μου είναι αρκετά για να φτιάξω μια ιστορία. Ο μπαμπάς μου ισχυρίζεται ότι αυτή η Μουριά υπάρχει εκεί από το 1920. Στο σπίτι στο χωριό υπάρχει μια φωτογραφία από αυτές τις παλιές με τους παλιούς ανθρώπους τους ασπρόμαυρους, που μαρτυρεί ότι αυτή η Μουριά είναι πράγματι από την ασπρόμαυρη εποχή του 1920. Τότε βέβαια ήταν μικρούλα κι όχι γέρικη όπως τώρα. Και εγώ μικρούλα ήμουν όταν έβγαινα με το γάλα μου στην αυλή το πρωί και διάλεγα την καρέκλα με τον περισσότερο ίσκιο. Εκεί θυμάμαι, σκεφτόμουν την ιστορία του παππού και της Μουριάς. Οι γονείς μου μού είχαν πει πως όταν φτιάχτηκε ο δρόμος έξω από το σπίτι μας, τα σχέδια μεταμόρφωναν την Μουριά σε άσφαλτο. Ο παππούς μου, διεκδίκησε δικαστικώς την Μουριά προκειμένου να παραμείνει ζωντανή κι έτσι υπάρχει μέχρι σήμερα. Έτσι ξέρω να την λέω αυτή την ιστορία και ποτέ δεν αναρωτήθηκα πώς διεκδικείς ένα δέντρο στα δικαστήρια. Μου φτάνει που ο παππούς μου ήταν εκεί και τώρα η Μουριά είναι εδώ. Μια ημέρα, κάτω από την Μουριά αυτή είχαμε οικογενειακό τραπέζι και δύο καλεσμένους φίλους από την Αγγλία. Η μαμά μου, θυμάμαι αναζητούσε μέρες τότε να βρει όνομα για την επιχείρησή μας και τρώγοντας κάτω από την Μουριά έπεσε στο τραπέζι η ιδέα Moorea. Έτσι τα σπιτάκια μας απέκτησαν το όνομα Moorea. Εάν οι αρετές μας ξεκινάνε από το όνομά μας, τότε άξιζε να δώσουμε στην επιχείρησή μας ένα όνομα γεμάτο με αρετές. Ένα όνομα που προσκαλεί ανθρώπους να ανοίξουν την αγκαλιά τους, να μοιραστούν τις ιστορίες τους και από ασήμαντες να τις κάνουν σπουδαίες.

Γαβριηλία Μαργέλη

I remember, since I was a little girl, a large mulberry tree casting its shade over the yard of our house in the village. A mulberry tree so big that you would need several people holding hands to wrap around its trunk. Its roots are buried deep beneath the asphalt, and its leaves are so dense and green that passersby always stop under its shade in the summer, taking a break from the heat. That mulberry tree stands literally in the middle of the road, and all the cars try to park beneath it so their drivers can return to cool, fresh cars maybe even with a few mulberries on the windshield after their swim in the sea. I don’t know much about the full history of that tree, but I know enough to build a story around it. My father says that the mulberry has been there since 1920. At our house in the village, we have one of those old black and white photos with people from another time, proving that this very tree has stood there since the black and white era of the 1920s. Of course, back then it was just a little tree, not the grand old one it is today. I was also little back then coming out into the yard with my morning milk, carefully choosing the chair with the most shade. I remember sitting there thinking about the story of my grandfather and that mulberry tree. My parents told me that when they built the road outside our home, the original plans showed that the tree would be cut down and replaced with asphalt. But my grandfather fought for that tree in court. He wanted it to stay alive. And that’s why it’s still standing today. That’s the story I know and I’ve never really wondered how exactly one goes about fighting for a tree in court. It’s enough for me to know that my grandfather stood up for it, and now the tree is still here. One day, while having a family meal under the mulberry tree, we had two friends from England visiting us. I remember my mother had been searching for days for a name for our little guesthouses. And while we were all sitting there, under that tree, someone suggested the name Moorea. That’s how our Moorea Country Houses got their name. If our values begin with our name, then it was worth giving our small family business a name full of meaning. A name that invites people to open their arms, share their stories, and turn small moments into great ones.

Gabriella Margeli

Once upon a time, in the village of Petalidi, there lived a man named Thanasis. Around 1930, this man decided, together with his brother, to open the village’s very first mini market. Of course, a mini market in the 1930s would have looked nothing like the ones we know today in 2025. After all how many mini markets nowadays have their own pier leading straight into the sea? At this little store, the villagers could find everything from dried figs and raisins to screws for technical repairs. Almost every day, fishing boats would gather at the end of the pier, waiting for the wagon to arrive and unload crates of figs and raisins. Even today, the wooden doors opposite the old pier stand as silent witnesses to the wagon’s daily route. That pier was built four generations ago, and the man who built it just so happens to be my great-grandfather. According to family stories, he was captured during World War II and was never seen again. And that’s when I find myself wondering: what is the true value of those stones from that long-forgotten pier? This question leads me to a thought: People disappear, but stones even worn down by time carry the power to bring back the traces and stories of those who came before us. If those stones also happen to hold archaeological significance, perhaps they deserve even greater admiration and care from us. Even so, it’s always our choice which things we decide to seal into memory and which we choose to forget.

Gabriella Margeli